Sar3th vs. Sonea - "O sobie"

satanek

- Temat pojedynku: "O sobie";
- Forma: miniatura;
- Dodatkowe kryteria: brak;
- Beta: brak.

***

Tekst 1
Twój pokój, Twoją wizytówką.
Wdech, wydech. Wdech, wydech.

Cichy, regularny oddech rozchodził się delikatnie po niewielkim, pomarańczowym pokoju. W tle było słychać tykanie zegara, przypominające uderzanie kropli deszczu o okno. Lecz ta noc była spokojna. Jasne światło księżyca wpadało przez otwór okienny i zatrzymywało się na zagraconym biurku. W ciągu dnia zabrakło czasu, aby posprzątać, więc masa kartek, książek, długopisów i dwa kalkulatory leżały w artystycznym nieładzie. Trzy czerwone pinezki, leżące pod blatem wskazywały na silny wiatr. Przyczepione bowiem były one do ściany, na której wisiało mnóstwo zdjęć z różnych okresów życia. Strój muszkietera, widokówka znad morza, czy chociażby zwyczajna fotka z przyjaciółmi.

Po przeciwległej stronie wisiała stara tablica rejestracyjna oraz autografy kilku znanych piłkarzy. Nie wspominając już o szaliku, który był symbolem rozpoznawczym tego pomieszczenia.

Wśród ogólnego bałaganu można było również dostrzec gitarę z czarnymi strunami oraz wypchany po brzegi plecak, koło którego znajdowało się mnóstwo sprzętów fotograficznych. Na kilku półkach znajdowały się płyty, do których poprzyczepiane zostały karteczki z najróżniejszymi cytatami wybranymi wśród najlepszych piosenek.

Postać, dotychczas spokojnie śpiąca, obróciła się na bok, głośno zaczerpnęła powietrza, po czym znów odpłynęła w krainę snów. Była to zwykła osoba. Brązowe włosy, zadarty nos, odstające uszy… I ta niewielka blizna na ramieniu po odległej walce z psem. Natomiast twarz była spokojna, wręcz pozbawiona większych emocji. Nie licząc delikatnego, łagodnego uśmiechu.

Wdech, wydech. Wdech, wydech.
Przecież to taka sama noc, jak inne.
Więc czym się przejmować?

Tekst 2
Kim jestem?

Promienie słońca lekko muskają moją twarz, leżę na miękkich źdźbłach soczyście zielonej trawy. Patrzę na chmury płynące po bezdrożach niebiańskich oceanów odpływając coraz dalej i dalej...
Spadam coraz niżej i głębiej, nie mając pojęcia jak i kiedy się tu znalazłem, mroczny całun, który mnie otula skutecznie ukrywa nawet najmniejszy kawałek nieskończonej otchłani.

- co czujesz?

Czuję, że czegoś mi brakuje, jakiejś elementarnej cząstki, lecz nie mogę dostrzec czym mogła by ona być. Odnoszę wrażenie jakby ta pustka w której się znajduję, mieściła się we mnie, jak bym był odzwierciedleniem samego siebie, lecz nie kompletnym a wybrakowanym egzemplarzem.

Odbicie, odbicie, odbicie słowo to przeszło echem, pulsując rytmicznie w mej głowie. Pęd powietrza rozwiewający mi włosy niczym mały huragan nagle ustał, być może zwolnił. Przestałem spadać. Niewykluczone, lecz może nigdy nie spadałem?

- co widzisz?

Dookoła mnie panują egipskie ciemności, wszędzie czerń, nie jestem w stanie zobaczyć własnych stóp. Chociaż, coś jednak widzę, w oddali mały, biały, jasny punk. Przesuwa się po smolistej pustce to raz w lewo, a to raz w prawo. Z każdą milisekundą rośnie, a ja odczuwam narastające ciepło które przyjemnie otula mą twarz, lecz również niepokój, może już nawet i strach, który powoli paraliżuje moje zimne ciało. I stało się! oślepił mnie bezdźwięczny wybuch, odruchowo zasłoniłem ręką oczy.

- i co dalej?

Odbicie, odbicie, odbicie słowo to kolejny raz przepłynęło rzeką neuronów powodując pulsujący ból w samym środku mojego mózgu, lecz tym razem wiedziałem, bądź domyślałem się dlaczego. Z trudem otwarłem oczy. Przywitała mnie szczupła postać, ubrana w te same spodnie, w tą samą koszulę i nosząca identyczne buty jak ja, lecz różniliśmy się jednym szczegółem, mój towarzysz nosił uśmiechniętą od ucha do ucha białą maskę. Staliśmy w milczeniu w takich samych pozach, gdy z czerni wyłoniła się kolejna bliźniaczo podobna sylwetka, tym razem maska była posępna i mało sympatyczna. W przeciągu kilku minut przybyło sześć innych klonów. Postacie stoją naokoło mnie, każda w charakterystycznej masce wyrażającej jedną z targających mną emocji: rozgoryczenia, zdziwienia, kłamstwa, strachu, bólu oraz gniewu.

- o czym myślisz?

Nie jestem pewny. Tysiące haseł krąży w mojej głowie, miliony pytań chcę zadać a
jednak na żadne nie mam odwagi. Strach kieruje moim umysłem i wyborem, lecz nie mogę mu się poddać, po prostu nie mogę. Nieznajomi jakby odczytując mętlik w mej głowie, równocześnie jak na rozkaz płynnym, szybkim ruchem zdjęli maski. Nie mieli twarzy, głowa z naciągniętą skórą i bujną czupryną i nic więcej.
- co to może oznaczać?

Mam parę hipotez, może ci je kiedyś wyjawię, a może nie. Przemyślenia pozostawiam tobie.

***
Oceniacie prace według:
- Stylu
- Błędów
- Formy
- Zgodności z wyzwaniem (tzn. czy praca jest "na temat")
Musicie wyraźnie wskazać tekst, który uważacie za lepszy.

Podsumowanie i ogłoszenie wyników pojedynku za miesiąc (05.07)

shige

Na początku chciałabym powiedzieć, że bez punktacji się nie obejdzie. W każdym z podpunktów, które oceniamy, powinno się przyznawać punkty, np. do pięciu. Potem podliczać na samym końcu i wskazać prace, która ma u nas wygrywa. Ułatwi to wszystko pracę adminowi, więc to taka moja propozycja na początek.

Tekst I
- Styl – widać, że zadbałaś o to, aby było poprawnie i dopracowanie. Styl jest okej, mnie nie powala, ale tekst się miło czyta, a to chyba najważniejsze.
- Błędy – jak już zauważyłam, prawie wszystkie, jak nie wszystkie (nie wiem, nie jestem specjalistką od tych spraw, zwłaszcza interpunkcji) wyeliminowałaś, co zresztą pozwoliło skupić się na samym tekście i bardzo ułatwiło czytanie. Cieszę się, bo bezbłędny tekst to okazanie szacunku czytelnikowi.
- Forma – no właśnie, forma. Wybrałaś opis siebie poprzez opis swojego pokoju, czyż nie o to chodziło? Wydaje mi się, że strasznie ogólnikowo to opisałaś, jeśli chodzi o taki temat. Jeśli zaczęłaś o muzyce, to na pewno więcej by nam powiedziały zespoły, których słuchasz czy nawet gatunek. Jak już zaczęłaś z cytatami z piosenek to mogłaś przytoczyć jakiś. Tak samo plecak wypchany po brzegi – czym? Takie szczegóły dokładniej by Cię przedstawiły. Bo jakie cechy mogę wyciągnąć z tego, że grasz na gitarze? Okej, wrażliwość, romantyczność. Ale popatrz, jakbyś napisała, że grywasz szanty to już dojdzie wianuszek innych cech. Po przeczytaniu tego tekstu czuję, że Cię nie poznałam, w żadnym wypadku. Opisałaś to, co jest w pokoju chyba każdej z nas, a diabeł tkwi w szczegółach ; )
- Zgodność z wyzwaniem – jest.

Tekst 2
- Styl – gdyby nie ogromna ilość błędów, byłabym pozytywnie zaskoczona. Bardzo podoba mi się Twoja lekkość pisania, takie trochę filozoficzne podejście. Lubię czytać takie cóś.
- Błędy – od groma, naprawdę jestem rozczarowana. Przecież nawet Word wyłapuje większość błędów jakie popełniłeś. Zwykłe przecinki, wielka litera na początku zdania i inne takie totalnie podstawowe. Zauważyłam też pare stylistycznych i literówkę, które musiałbyś sam wyłapać. No cóż, mam wrażenie, że nie czytałeś tego po napisaniu, co jest największym błędem autorów.
- Forma – bardzo mi się podoba, taka trochę forma wywiadu, sama nie wiem jak to nazwać. Tylko wydaje mi się, że pierwsze pytanie powinno mieć podobną formę co inne. Każde inne z kolei powinno zaczynać się z wielkiej litery, to taka dygresja. Kontynuując, fajnie podszedłeś do tematu, tak od wnętrza – dosłownie i w przenośni. Sam siebie przedstawiasz, ale w trochę zawikłany sposób. Trzeba rozszyfrować co każda z tych przenośni oznacza, jak ją widzieć w rzeczywistości, o czym konkretnie mówisz.
- Zgodność z wyzwaniem – jest.

Gdyby nie błędy w drugim tekście nie wahałabym się ani chwili. Jednakże - po przemyśleniu - przymknę na to oko i stwierdzam, że Tekst 2 mnie się bardziej podobał.

Gehenn

Zgadzam się z Shinge, większość for literackich przyznaje punkty, tak łatwiej i sprawiedliwiej chyba wybrać.

Tekst 1
Styl: ładny. Podoba mi się. Oprócz tej okropnej 'fotki', która mi się rzuciła w oczy. Czytam sobie przyjemny tekst, a tu nagle przed oczy wyskakuje mi kolokwializm ze slangu nastolatków - fotka. Argh. Nie podobało mi się to. Reszta bez zarzutu. Czytało mi się bardzo dobrze.
Błędy: Po co? Po co pisać w tekstach literackich ty, twój, tobie, ci z wielkiej litery? Ja się pytam. Zwracanie się do czytelnika to nie to samo, co zwracanie się do konkretnej osoby. Nie wiem, skąd się ten błąd wziął, bo spotykam go nie po raz pierwszy. Przesadna grzeczność? W internecie?... Gdzieniegdzie błędy interpunkcyjne, zwykle brak przecinka. Na przykład tu:

Blueberry

Tekst I.
Najpierw coś "ode mnie":

Sonea

Hm, halo? Dziś czas podsumowania, ocen było malutko, szkoda. Sad

Jednakże cieszę się, że usłyszałam i słowa krytyki, i słowa pochwały. Pewnie większość osób domyśliła się, który tekst należy do mnie, ale nie przejmuję się tym. Mam chrapkę na następne pojedynki, chociaż tutaj coś trochę umilkło.
(a tak nawiasem co z tym urodzinowym konkursem? nie biorę w nim udziału, ale ciekawa jestem.)
Dzięki wielkie. Smile

Sunny.

sar3th

Podsumowania jeszcze nie ma, lecz jak nie trudno się domyślić wygrała lepsza, gratulacje Sonea! Chciałbym podziękować wszystkim, którzy się wypowiedzieli i zechcieli podzielić się swoimi odczuciami. Wasze dobre rady wezmę do serca i niedługo umieszczę zredagowany i bogatszy o nowe doświadczenie tekst. W kolejnym pojedynku przyda się beta, bo bez tego jak na razie leże i kwiczę Very Happy

Pozdrawiam