Narkoman

Scontenta

Problem z mojego życia. Sytuacja opisana - wyjście jakie nasuwa mi moja chora psychika podczas snu.
Tekst NIEbetowany. Przepraszam.

***

Pomimo, iż kochałam, wydawało mi się, że jestem na tę miłość za słaba. Całkiem jakby to było tylko zauroczenie. Jednak, czy byłabym w stanie pokonać lęk, gdybym nie kochała prawdziwie?

Ciemna noc odbierała mi wstyd i poczucie kobiecej godności. Kazała tkwić w tym miejscu i być silną. Kradła przyszłość, na którą teraz nie zwracałam uwagi.
Liczył się tylko ten jeden moment.

Zza ściany dobiegały nas odgłosy zabawy. Skoczna muzyka, dźwięk odbijających się o siebie butelek i rozmowy bliskich.

Jednak te wszystkie dźwięki przygłuszały zamknięte drzwi i nasze serca. Bo to, co się teraz naprawdę liczyło to możliwość bycia przy nim. Sam na sam.

Siedział na skraju narożnika zupełnie jakby brakło w nim życia. Ręce bezwładnie leżały na kolanach. W piwnych oczach czaiła się pustka, a oddech ograniczył do świszczących wdechów przez rozchylone wargi.

Widział mnie, ale nie czuł mojej obecności. Znał mnie, choć nie chciał poznać…

- Dlaczego to robisz, Piotrek? – wyszeptałam. Tak bardzo chciałam go zrozumieć, że nie zwracałam uwagi na jego uczucia.

Chłopak spojrzał na mnie, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy w swoim dwudziestoletnim życiu. Nawet pamięć o naszych wspólnych imprezach przez ostatnie cztery miesiące, nie pozwalała jego oczom spojrzeć na mnie z mniejszym zdziwieniem.
Potem odchylił głowę do tyłu i nie spuszczając ze mnie wzroku, uśmiechnął się smutno. Długo zastanawiał się, co mi odpowiedzieć.

- Jestem zwykłym skurwysynem – mruknął, wzdychając ciężko, jakby najkrótsze słowo, najmniejszy ruch sprawiał mu ból. – Bawię się swoim życiem, bo nie mam na nie pomysłu.

Wiedziałam, że nie tylko on to robił. Wielu z siedzących za ścianą mu wtórowało. Czuli się wielkimi spryciarzami balansując pomiędzy życiem, a śmiercią.
Zioło, potem Acodin, poprzez Eksperyment Ganzfelda, aż do Amfetaminy.

Jego własny demon szeptał mu do ucha te wszystkie złe rzeczy i jednocześnie odbierał wartość moich uczuć do niego. Choć nigdy ich nawet nie dotknął.

Kochałam samotnie, cicho i z lękiem. O niego.

Widział mnie, ale nie czuł mojej bliskości. Znał mnie, choć nie chciał poznać…

I wtedy poczułam, że to właśnie ten moment, by powiedzieć mu to, co chciałam wyznać już dawno temu, ale brakowało mi odwagi i na tyle miłości. Ona zaczęła rosnąć w siłę w miarę jego zatracania się.
Stawała się silna i milcząca, głęboka i cicha.
- Gdybym mogła być dla ciebie kimś więcej, niż tylko znajomą, błagałabym cię żebyś przestał…

polly

Emocjonalne, czyste, dobre. Zazdroszczę pióra.

Sama śnię o możliwych opcjach i wyjściach, chyba powinnam zacząć to opisywać.
Uwielbiam praktycznie wszystko, co produkuje twoja wyobraźnia.

Sonea

Cholera jasna! Czemu mi tego nie dokończyłaś? :< Czytam, jestem natchniona, napięcie rośnie, wciągam się w powieść i sru! Nie ma dalszego ciągu. Wbiło mnie w ścianę, w fotel i okno z naprzeciwka, a moja wyobraźnia zaczyna dopisywać ciąg dalszy. Bardzo mi się podoba Twój tekst. Jest realistyczny, a to bardzo ważne. Ładny, zgrabny i powabny.
Dziękuję Ci.
Sunny.

Scontenta

Dziękuję Wam, Polly, Sonea za komentarz.

Na tym sen się zakończył i wolałam nie dopisywać zakończenia. To, że teraz mogę wyobrażać sobie wiele różnych wersji endu jest fajne. Mogę się pocieszyć i zdołować jednocześnie Smile