Droga (już) bez wyboru [+16]

Madd19

Słowa na wstęp: Po 1. Żeby nie było: TO NIE JA JESTEM TAK JAKBY GŁÓWNĄ BOHATERKĄ (nie... ja jestem "sąsiadką"). Po 2. Nikt się nie zabił. Ale do frag z urodzinami jest to prawda. Po 3. eee chyba nie ma 3.

Jesteśmy w niewielkim mieście. W pewnym gimnazjum. Zaglądamy przez okno do środka. Uczniowie jednej z klas sumiennie skrobią w zeszytach. Na pozór normalna klasa. Zwykli uczniowie, ze zwykłymi, małymi problemami. Tak myślicie? W takim razie jesteście w błędzie.
Przyjrzyjcie się tej brunetce z grubymi warkoczami w drugiej ławce. Na pozór normalna, może ciut dziwna. Ale raczej nie wygląda na osobę, która miałaby myśli samobójcze, prawda?
Dziewczyna ma okrągłą twarz, śmieszną posturę ciała, a na nosie okulary, które powiększają jej brązowe oczy. Obok niej siedzi druga brunetka. Jej sąsiadka z bloku. Według tej pierwszej, jest ona jej najlepszą przyjaciółką. Według tej drugiej się nie przyjaźnią, tylko chodzą razem do szkoły. Nie gadają w szkole, czasem tylko wymienią parę zdań w drodze na lekcje albo przez komunikator internetowy.
Przerwy. Na nich okularnica siedzi pod ścianą obserwując jak jej klasa stoi w paro osobowych grupkach, rozstawiona po korytarzu. Na nią nikt nie zwraca uwagi. Tak, jakby nie istniała. Tak jest i w szkole, tak jest i w domu. Jeśli już ktoś zaszczyci ją spojrzeniem, jest wyśmiewana, poniżana. W szkole, za to, że jest dewotką. W domu natomiast za to, że jest... sobą.
Przez całe ferie budziła się w nocy słysząc jeden nawołujący ją głos. Głos namawiający do zabicia się. Podpowiadał jej, że jest niewartościowa, że swoim byciem, uprzykrza tylko życie innym. Ten głos, te myśli, podpowiadały jej nawet jak to zrobić. W końcu zaczęła mieć tego dość. Podzieliła się z koleżanką swoimi odczuciami. Było to na Gadu – Gadu. Po północy. Mówiła jej o swoich snach, w których ginie. Gdzie pojawiają się czaszki i nagie kości. Zastanawiała się głośno jak się tych głosów, koszmarów pozbyć. Jedynym, najłatwiejszym i najlepszym dla niej wyjściem była śmierć. Tak. To by było dobre. Skaczesz z balkonu, lecisz jak ptak... a potem... spadasz... uderzasz głową o ziemię... twój mózg rozbryzguje się na miliony kawałeczków. Na krwawą miazgę. Och, czy to nie wygląda wspaniale? Przecież i tak nikt nie będzie za nią tęsknił.
„Nie, proszę! Nie rób tego!” - nawoływała koleżanka.
Przez parę dni dziewczyna borykała się z myślami. Potem odłożyła myśli. Na jakiś czas. W głowie ułożyła już plan. Plan, by zabić się w dniu, w godzinę swoich urodzin. Miałaby wtedy równo piętnaście lat.
Kiedy przyszedł marzec, ona myślała o cięciu się. Kiedy babcia zdzieliła ją po twarzy, ta pomyślała tylko o żyletce. O chwyceniu za ostrze. Leżeniu w kałuży krwi. Winna czerwień otaczająca jej blade ciało...
W końcu nadszedł dzień jej urodzin. Nie robiła przyjęcia, nie cieszyła się. Była jakaś nieobecna. Wciąż żyła w czarnych, krwawych myślach, mimo iż w szkole udawała, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Rano, gdy jej rodzice poszli do pracy, ona poszła do łazienki. Oparła ręce na umywalce i spojrzała w lustro. Zobaczyła brzydką dziewczynę z wielkimi, wyłupiastymi oczami, pryszczatą cerą i pulchnymi policzkami. Och, jak bardzo zakłamane było jej wyobrażenie o sobie!
Usiadła na kafelkach, opierając głowę o wannę. Z szafki wyciągnęła ręcznik i żyletkę. Małą ściereczkę włożyła do ust, by zaciskać na niej zęby i nie krzyczeć z bólu. Chwyciła żyletkę i ostrzem przejechała po przedramieniu. Krew zaczęła się sączyć, a dziewczyna jej nie tamowała. Z łzami w oczach patrzyła jak biały ręcznik nasącza się krwistoczerwoną cieczą. Jeszcze chwila... jeszcze chwileczka i nie będzie czuła tego bólu! Gdyby przemyślała to wcześniej... może wzięła by coś, co spowodowało by, że krew wypłynęła by szybciej... Drżącą ręką chwyciła ponownie za ostrze i pogłębiła ranę. Ból był nie do zniesienia, jednak ona dzielnie go wytrzymywała czekając na odejście z tego świata.
Następnego dnia w szkole, kiedy klasie oznajmiono, że dziewczyna nie żyje, że popełniła samobójstwo, cała klasa przeżyła szok. Może nie darzyli ją sympatią, może się z niej naśmiewali, kpili... Jednak była częścią klasy. Bez niej było pusto. Bez niej było... dziwnie. Świadomość, że mogła to zrobić przez nich działała na ich sumienie i była smutna. Żałowali, że nie traktowali jej inaczej. A sąsiadka? Sąsiadka była najbardziej załamana. Była przekonana, że mogłaby jej pomóc. Gdyby tylko coś zrobiła! Tylko co? Przecież tamta jej nie słuchała. Nie poszła do psychologa, czy kogoś. Jednak czuła się winna. Gdyby powiedziała komuś dorosłemu, może ten umiałby jej pomóc...
Dziewczyna... samobójczyni... słuchała tego, co się działo odchodząc. Wszystko działo się w jej głowie niczym sen. Zrozumiała wtedy, że gdyby obrała inną drogę, gdyby poszukała pomocy... może byłaby szczęśliwa... Może mogłaby żyć inaczej... normalniej... Jednak dla niej było już za późno...

Blueberry

Powiem Ci, że nie jest tym razem źle

Dobra, zacznę od paru drobiazgowych błędów (tak jakby co, to wymieniam je po to, żebys to poprawiła, jeśli to zauważysz i uznasz, za słuszne)

Sonea

Tak, Blue wypisała błędy, radzę posłuchać. Smile

A ode mnie usłyszysz mniej więcej to samo. Jest dobrze, ale może być lepiej. Smile

Pisz dalej, zobaczymy, co z tego wyjdzie.
Na razie u mnie masz +/- czyli nic wiadomego.
Weny,
Sonny.